#1

 Zaaklimatyzowanie w Gdańsku nie przyszło mi łatwo. Chociaż było to dużo większe miasto niż Dąbrowa było mi tu nudno. W moim rodzinnym miejscu, gdzie się nie okręciłaś widziałaś kogoś znajomego i gadałaś z nim na ulicy. Życie w Gdańsku było z goła inne niż w takiej wioseczce jak Dąbrowa. Oprócz Darii i osób z wydziału nie miałam zbytnio znajomych. Snułam się zawsze po uliczkach i nie miałam pomysłu co zrobić ze sobą po wykładach. W mojej głowie było zbyt wiele myśli. Niektóre kręciły się  wokół Kądzioły. Czemu ja się w ogóle wyprowadziłam miesiąc po ślubie z naszego mieszkania? Już wiem poszło o tryb życia. Prowadziliśmy zupełnie inny styl bycia on od rana trening, potem wieczorem imprezy, mnóstwo lasek , które się wokół niego kręciły i po ślubie zaczęły mi bardzo przeszkadzać. W dodatku ciągłe turnieje i zapomnienie o  mojej osobie sprawiło, że postanowiłam się wyprowadzić, bo robiłam za piąte koło u wozu mój stan pogarszała jeszcze dziewczyna z, którą Kądziu przespał się przed naszym ślubem, a ona zwyczajnie uprzykrzała  nam życie i nas nachodziła. On na początku się nie przejął tym, że się wyprowadziłam dopiero po tym jak wrócił z Mistrzostw Świata w Starych Jabłonkach po niepowodzeniu zaczął do mnie pisać, wydzwaniać i próbować ratować nasz związek. Tylko co tu ratować... Małżeństwo, które nigdy nie powinno się zacząć w tym wieku? Byłam z Kądziołą już 6 lat. Można by powiedzieć, że to była taka szczenięca miłość. Nie powinnam ulec mu gdy zaproponował mi ślub w tak młodym wieku. Nie napisze, że oświadczył mi się, bo leżenie w łóżku przytulając się i powiedzenie :

-Weźmy ślub w dniu twoich 18 urodzin.

Nie można nazwać na pewno oświadczynami. W dodatku głupia ja zamiast powiedzieć nie, wykluczone, nie ma mowy lub poczekajmy z tym jeszcze odpowiedziałam:

-Jasne Kądziu.

Serio. Teraz jak to wspominam to mam ochotę krzyczeć z tej głupoty. Wtedy myślałam, że trafił mi się mężczyzna marzeń, a  teraz? Sama już nie wiem co robić.  Gdy siedziałam w moim pokoju i czytałam wywiad, który niedawno udzielił Michał. Pochłonięta Internetem i słuchaniem Coldplay nie zauważyłam, że do mojego pokoju wchodzi Piotrek. Mój współlokator z góry i jakiś jego kolega. Dopiero gdy czuję, że ktoś stoi za moimi plecami zamykam szybko laptop i odwracam się:

-O Piotruś.-Powiedziałam z ulgą w głosie, że nie będę musiała się tłumaczyć Darii dlaczego czytałam wywiad z Michałem.

-No hej. Paczkę dla Ciebie mam. Widzę, że czytałaś wywiad z bratem.

-Bratem?-Zapytałam.

-No tak. Macie te same nazwiska myślałem, że jesteście rodzeństwem.

-Bo jesteśmy.-Skłamałam.

-No widzisz. Czyli przeczucie mnie nie myliło jak usłyszałem twoje nazwisko. Zresztą dobra ja tu ględzę, a wy się nie znacie.

-Grzesiek jestem-Powiedział brunet podając mi dłoń.

-Miło mi, Ola Kądzioła.-Przełknęłam głośno ślinę.

-Widzę, że masz do czynienia z siatkówką na co dzień.

-Wiesz specjalistą nie jestem jeśli chodzi o Plus Ligę w Orlen Lidze coś ogarniam, bo czasem chodziłam z Michałem na mecze, a jeśli chodzi o plażówkę to... Znam kilku siatkarzy osobiście i Michał uczył mnie grać, a poza tym to też nic wielkiego. Jak już coś to najbardziej reprezentacja, bo przecież Kądziu to mnie ciągle do Spodka ciągnął na mecze.-Uśmiechnęłam się na wspomnienie tego jak razem chodziłam z nim na mecze.

-Jak chcesz Grzesiek szybko Cię przeszkoli z Plus Ligi.

-A to lubisz siatkówkę?

-Grzesiek gra. W Treflu.-Powiedział Piotrek.

-O....Już wiem skąd Cię kojarzę. Byłeś też w kadrze Castellaniego, prawda?-Zapytałam się.

-Miałem tą przyjemność.-Uśmiechnął się.

-Widzę, że macie tematy ale ja się muszę wtrącić. Masz coś na obiad? Bo wiesz Aga do rodziców wyjechała ja tu sam taki biedny.

-Spaghetti w garnku w kuchni. Możecie sobie wziąć wszystko co tam jest.

-Ja nie chcę. Jadłem w domu.-Powiedział Grzesiek.

-Ja za to idę jeść. Wrócę niedługo, dzieciaczki.-Cmoknął w usta Piotrek i wyszedł.

-To co studiujesz??-Zapytał się chłopak.

-Pierwszy rok Technologii Biochemicznej.

-Ciekawy kierunek jak na dziewczynę.-uśmiechnął się.

-Jest  7 dziewczyn na moim kierunku więc szał. Poza tym mam niezgraną i niezorganizowaną grupę.

- A jak Ci się podoba w Gdańsku?-Zapytał się.

-Miasto bardzo fajne. Podoba mi się ale nikogo tu nie znam i dziwnie się czuję wiesz sama w obcym mieście.

-Słyszałem, że przeprowadziłaś się z przyjaciółką.

-Tak tylko wiesz. 3 domy dalej mieszka jej chłopak i częściej jej nie ma niż jest, a w dodatku jak już jest to w pakiecie z Maćkiem.-Uśmiechnęłam się.

-A ty sama?-Zapytał patrząc na ścianę do, której przylepione były zdjęcia.

-Sama.-Skłamałam.-A ty?

Nie powiem mu przecież, że mam męża ale właściwie to tylko na papierze i przed chwilą okłamałam ich, że to mój brat.

-Trafiam na nieodpowiednie kobiety w życiu-Westchnął.

-Coś o tym wiem..-Powiedziałam.

-Tak?

-Wiesz. Może w moim życiu miałam jednego mężczyznę ale zrył mi tak banie, że wyjechałam na drugi koniec Polski, żeby się z nim nie widzieć, bo boję się, że jakbym spotkała go pewnego dnia w Dąbrowie albo Katowicach to mogłabym mu wybaczyć.

-Też tak miałem z jedną kobietą. Ale to zamknięty rozdział.

-Jak u mnie.-Skłamałam ale chciałam, żeby  było tak na prawdę, a Michał miałby być już tylko błędem przeszłości

-Wiesz jakby Ci się bardzo nudziło i nie masz planów na piątek wieczór to zapraszam na mecz. Mam wolny bilet. Mogę Ci jutro podrzucić pod dom jak będę wracać z treningu, a po meczu mogę Ci pokazać jeszcze trochę miasta.

-Miło na mecz na pewno przyjdę, ale raczej wejdę na normalnym bilecie, bo nie lubię jakoś siedzieć w loży VIP. A co do zwiedzania miasta. Chętnie. Chwytam się każdej możliwej dechy, bo znam tylko drogę do Politechniki i Galerii Bałtyckiej.-Uśmiechnęłam się.

* 

Mamy pierwszy rozdział. Mam nadzieję, że nie zrobiłam żadnych błędów. Jakbyście mieli jakieś propozycję co mogę poprawić i jak zauważycie jakiś błąd to piszcie w komentarzach :)